Το αλφαβητάρι του τσοπάνη (Δεκεμβρίου)

Γράφει ο Σπύρος Ζαχαρόπουλος,

Απόδραση απ’ τη (φυλακή),καιρός να ξαναζήσουμε,τα ξεχασμένα μας χωριά να τα ξαναγεμίσουμε. Πίσω όλα να μείνουνε,τρόικα και μνημόνια και τα πολλά προβλήματα να γράψουμε στα χιόνια.

Βοήθεια να ζητήσουμε,μονό απ’ το Θεό,για φώτιση για δύναμη μακριά απ΄ το κακό. Να μην σκεπτόμαστε αυτούς,που μας φόρτωσαν χρέη,γιατί η ζωή μας προσπέρνα και ψάχνουμε ποιος φταίει.

Γύρω απ’ το τζάκι,στο φτωχό,παλιό μας πατρικό,στη μνήμη μας να φέρουμε το χρόνο τον παλιό. Πως ήταν κάποτε η ζωή,με πεινά με στερήσεις,ξέραμε τα του οίκου μας δεν βλέπαμε ειδήσεις.

Δεκέμβρης ήρθε,πως κυλά,ο χρόνος σα νεράκι, όλοι εμείς περαστικοί από τούτο τον κοσμάκη. Είμαστε αναλώσιμοι,όπως πέρασαν κι άλλοι,στο τέλος μένει η τρελά μας που έχουμε στο κεφάλι.

Επόμενοι θα έρθουνε,και θα μας συζητάνε,με γρήγορες αναφορές στ’ άσχημα θα κολάνε. Ας μην αφήσουμε λεκέ,σημάδια μελανά,κρατάμε αξιοπρέπεια απλά και σταθερά.

Ζήστε νέοι τα νιάτα σας, τα χρόνια σας περνάνε,ούτε σας περιμένουνε ούτε σας καρτεράνε. Με λίγα ευρώ ή με πολλά,δεν έχει σημασία,από την λεπτομέρεια κρίνετε η ουσία.

Ηλικία είναι αγαθό,που γρήγορα περνάει,αξία έχει στη ζωή, ο νέος να γλεντάει. Όποιος σκορπίζει το καιρό δεν τον ξαναμαζεύει,καλά θα ήταν και λεφτά αν είχε να ξοδεύει.

Θ’ χετε ακούσει στις γιορτές, υπήρχε προσμονή, δεν ήταν ζήτημα απλό, παίρνανε αφορμή. Στις εκκλησιές αντάμωναν, ξέχναγαν τα προβλήματα, στις έχθρες και στις έριδες κάνανε διαλείμματα.

Ισχυρογνώμων και σοφός, αυτά δεν συμβαδίζουν, γνώμες και σκέψεις άχρηστες τίποτα δεν αξίζουν. Γερόντων πάρτε συμβουλές κι ανθρώπων παιδεμένων που έχουνε πολύ ψωμί κι αλάτι φαγωμένο.

Καλά είναι να ξεχάσουμε, να μην ασχοληθούμε, με το Βεγγέλη- Σαμαρά μπορεί να συγχυστούμε. Τον Τσίπρα που αγχώνετε για τις δημοσκοπήσεις, το Φώτη και τον Παναή που έχουνε τις λύσεις.

Λαδάκια καίνε όλοι μαζί, έχουνε πάρει και σασί, ο λαός ο χρεωμένος είναι απελπισμένος. Δεν περιμένει τίποτα απ’ αυτή τη (συμμορία), μας υποβάλουν άδικα σε μια δοκιμασία.

Μακριά παιδιά από βουλευτές κι απ’ την πολιτική,σαν γίδια βλέπουν το λαό κλεισμένα σε μαντρί. Έρχονται μέρες αγίες και ας τις απολαύουμε,για επιόρκους πολιτευτές δεν ωφελεί να κλάψουμε.

Να βρούμε πάλι τη χαρά, γιορτές να ξαναζήσουμε, με θετική διάθεση να ξανατραγουδήσουμε. Δημοτικά τραγούδια μας, που ανατριχιάζει η πέτσα και ότι μας στεναχωρεί να διώξουμε από μέσα.

Ξενιτεμένα αδέλφια μας, να φέρουμε κοντά μας, ξερή μπομπότα τρώγαμε κι είχαμε την υγεία μας. Έτσι είναι πάντα ο άνθρωπος ότι έχει απαξιώνει κι όταν του λείπει φοβερά, τότε το δικαιώνει.

Όλοι μαζί σαν μια γροθιά, κάνεις μην μείνει μόνος, Χριστούγεννα Πρωτοχρονιά έτσι να μπει ο χρόνος. Αυτό βλέπουν κι ανησυχούν, θέλουν να μας διχάσουν,τα πονηρά τους σχεδία ύπουλα να περάσουν.

Παραμύθια λέγαμε κάποτε, στα δικά μας τα παιδιά, μ’ αυτά τα μεγαλώσαμε όπως κι εμάς παλιά. Ο Αι Βασίλης θ’ αρχονταν,με δώρα φορτωμένος και όποιος ήταν φρόνιμος θα ήταν κερδισμένος.

Ροδί κι αγριοκρέμμυδο, για πλούτοι κι αφθονία, καλό για γονιμότητα και την καλοτυχία. Ποδαρικό κάποιος αγνός, πάντα με το δεξί, ομόνοια, δύναμη, χαρά στο σπίτι προκοπή.

Στο γιορτινό τραπέζι μας, δεν έχει σημασία,αν έχουν τα εδέσματα μεγάλη ποικιλία. Λίγο κρασί, λίγο ψωμί και κάτι να αρταίνει. Το κέφι κι διάθεση και τ’ άνοστο γλυκαίνει. Φλουρί αν έχει η πίτα μας καθόλου δεν μας νοιάζει ας είναι πουρναρόφυλλο τίποτα δεν πειράζει.

Το σφάξιμο του γουρουνιού,εγέμιζε το σπίτι,τσιγαρίθρες και λουκάνικα,μας έσπαγαν τη μύτη.Δεν ήταν μονό το φαί και το κρασί στη τσίτσα αξία όλα είχανε μέχρι και η κατρίστρα.

Υπήρχαν και τα ξωτικά, που μαγαρίζαν τα ταψιά, μπαίναν στην καμινάδα, καλικάτζαροι, ομάδα. Πνεύματα συμπαθητικά,για άλλους επιθετικά,δεν έχει σημασία ήταν στη φαντασία.

Φόβο είχαν οι άνθρωποι,πιστεύανε στ’ αλήθεια,μύθους και παραμύθια. Μ’ αυτά πορεύονταν αγνά και ξεχώριζαν τα κακά.Βοηθούσανε το διπλανό,μια οικογένεια το χωριό. Με τα προβληματά της και τ’ ανομήματα της.

Χριστουγεννιάτικο έθιμο και τ’ άκριτο νερό ζαλίγκα το καβάλαγαν οι νιές πρωνό - πρωνό. Χριστόψωμο ζυμώνανε σε κάθε σπιτικό βάζανε ειδική μαγιά,ξερό βασιλικό. Είχε ο τόπος έθιμα, είχε και αρετές, Χριστούγεννα Πρωτοχρονιά, γιορτές ξεχωριστές.

Ψώνια για δώρα άχρηστα, καταναλωτικά,αυτά δεν τα γνωρίζαμε προκύψανε μετά. Μ’ απλότητα με σεβασμό, με βλέμμα στην ουσία, δεν γίνονταν υπερβολές το χρήμα είχε άξια. Υπήρχε αφραγκία μ’ όχι δυστυχία.

Ώρα να ξαναζήσουμε,ελληνικά απλά, γιατί η κρίση βλέπετε, έχει και θετικά. Είχαμε παραμυθιαστεί τα τελευταία χρόνια, πήραμε ξέφρενη τροχιά σε παγωμένα χιόνια. Υιοθετήσαμε πολλά, ξενόφερτα στοιχειά, την υπερκατανάλωση και την υπεροψία.

«Ο μεγαλύτερος φόβος μας δεν είναι μήπως είμαστε ανεπαρκείς. Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι μήπως είμαστε απεριόριστα δυνατοί. Το φως μας και όχι το σκοτάδι μας, μας φοβίζει πιο πολύ από όλα.Αναρωτιόμαστε:” Ποιος είμαι εγώ τελικά που θέλω να είμαι τόσο λαμπερός; Γιατί εσύ τι είσαι; Είσαι και συ ένα παιδί του Θεού. Δεν ωφελείς με τίποτα τον κόσμο με το να γίνεσαι μικρός. Το να γίνεσαι μικρός μόνο και μόνο για να μη νιώθουν οι άλλοι ανασφαλείς γύρω σου, δεν είναι καθόλου λαμπερό. Γεννηθήκαμε για να δηλώσουμε τη δόξα του Θεού που υπάρχει μέσα μας. Δεν υπάρχει σε ορισμένους από εμάς αλλά σε όλους μας. Και αν αφήσουμε το φως μας να λάμψει, επιτρέπουμε έτσι ασυναίσθητα και στους άλλους να το κάνουν. Όταν απελευθερωθούμε από τον δικό μας φόβο, η ύπαρξή μας απελευθερώνει αυτόματα και τους άλλους»

Νέλσον Μαντέλα