Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Το όνειρο του τσοπάνη


Γράφει ο Σπύρος Ζαχαρόπουλος,


Ήθελα να `μουν φίλε μου ψηλά στο μοσκο πλάι
να ζήσω χρόνια αμέτρητα, να ζήσω μιλιούνια,
να `χω το μάτι του αϊτού και του λαγού το άκου,
να διαλαλώ το τι θα δω χειμώνα καλοκαίρι
εδώ ψηλά προς το σορό, στη ράχη στα καμάρια.
Ήθελα και να γνώριζα των αγριμιών τη γλώσσα,
των σταυραετών, των γκιώνηδων, της μαύρης τσουκλιτάρας,
να κρένω μ’ όλα τα στοιχειά, κατεβατούς, βοριάδες,
και με τ’ αγριολούλουδα του διάσελου στολίδια.
Να δέχομαι στις πλάτες μου το παγωμένο χιόνι,
να ταγιαντάω στο νοτια, σ’ όλα τα ανεμοβόρια.
Ν’ ακούω το γέρο έλατο, πώς σκάζει και βογγάει,
σαν τον χτυπάει ο βοριάς και τα στοιχειά της φύσης,
πώς ταγιαντάει κι ύστερα με δίχως κλαπατάρια,
πώς σέρνει απ’ τη ρίζα του στης μαύρης γης το χώμα.
Να βλέπω τσοπανόπουλα, να βλέπω τσελιγκάδες
την Άνοιξη σαν έρχονται από τα καμποχώρια,
πώς φτιάχνουν τα γιατάκια τους, πώς φτιάχνουν τα κονάκια,
πώς στέκουνε τ’ απόσκια τους, πώς στήνουν τους στάλους ,
τσελιγκοπούλες λυγερές, πώς παίζουν στα ζερβά
μ’ όμορφα τσελιγκόπουλα τα ξένοιαστα παιχνίδια.
Να δω το γέρο τσέλιγκα στη στρούγκα πώς αρμέγει,
να δω πώς πήζει το τυρί, πώς φτιάχνει ξηροτύρια,
πώς φτιάχνει με ξυνόγαλο τη νόστιμη μυτζήθρα.
Κι ύστερα στο γιατάκι του με κοφτερούς σουγιάδες,
πώς φτιάχνει απ’ ασφένταμο αγκλίτσες και κουτάλες.
Να δω το γέρο τσέλιγκα σαν βγαίνει το φεγγάρι,
την τσελιγκίνα δίπλα του, τους γιους του τις νυφάδες,
πώς κάθεται στον έλατο μ’ αγγόνια και ξαγγόνια,
και λέει τραγούδια βλάχικα, κλέφτικα παραμύθια,
να μολογάει για στοιχειά, για λύκους για θηρία,
κι όλοι να ακουρμάζονται με πόθο και λαχτάρα.
Κι απάνω στο καλύτερο τα βλέφαρα πώς κλείνουν
και πώς όλοι πλαγιάζουνε στο μαλακό γιατάκι.
Ήθελα να’ μουν φίλε μουστις θάλασσες στα αλώνια
Ψηλά στο μπαρκο- διάσελο να βλέπω τα κοτρόνια
να μην γνωρίζω τίποτα απ’ την τεχνολογία
Τσοπάνης από επιλογή με πολλαπλά πτυχία .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου